pracy, szkół, organizacji, w czasie których najczęściej on właśnie reprezentował władzę i na niego spadały gromy za wszystkie grzechy główne zarówno czynników lokalnych, jak i centralnych. To jego oskarżano o Katyń i o wyrzucenie owiec z Tatr, o fatalny stan polskiego narciarstwa i o to, że ludzie nie mają mieszkań. Dwoił się i troił, na własnym przykładzie próbował udowodnić, że nie wszyscy partyjni to dorobkiewicze i karierowicze, ale nikt go nie słuchał. Po kilkunastu zebraniach doszedł do wniosku, że zaprasza się go nie po to, by słuchać jego zdania, usprawiedliwień, poglądów, tylko po to, by w gronie osób jednakowo myślących wylewać pomyje na otaczającą