szlechetniejsze pobudki, nie była dyktowana odwilżami i przymrozkami. Nie kandydował do poczesnych stanowisk, które roztaczały szerokie możliwości, nie wykorzystywał świetnej passy, jaką przyniosły mu od razu pierwsze książki.<br>Dla nie znających go bliżej mógł się wydawać nieprzystępny i jakby zarozumiale traktujący swe posłannictwo artystyczne. Nie był z tych, co - jak Dygat i Otwinowski - natychmiast zdobywali sobie sympatię ludzi swoją pozorną bezpośredniością i zręcznym udawaniem, że są zainteresowani cudzym życiorysem. Kazimierz nie miał tej dynamicznej natury i mało go obchodziły komplementy przypadkiem napotkanych ludzi, wolał je słyszeć raczej od pań, które umiejętnie adorował. Takich randek miał wiele, bo należało do dobrego tonu