rokokowego buduaru. Wchodzę bez pukania. W różowej poświacie widzę Krawcza stojącego przy empirowym stoliczku z plikiem papierów w ręku, ale pani Emilii nie widzę. Kraw zwraca się do mnie z ironicznym zdziwieniem na twarzy:<br>- A to niespodziewane spotkanie, nieoczekiwana wizyta przedstawiciela ludu.<br>- Pan zabił de Groota - odpowiadam.<br>Stoimy naprzeciw siebie. Dźwięk, który trwał pod czaszką i uwierał mi skronie, przybiera teraz na sile. Cały pokój drży od huku. Portret dziada de Groota spada z trzaskiem na ziemię. Krawczyk stoi dalej przede mną, zdaje się niczego nie słyszeć. Nawet zaczyna się do mnie uśmiechać. Zbliżam się do niego i uderzam z całych