głowę i brzuch.<br>- Stać! Dość! Natychmiast przestać!<br>Ciosy i kopniaki ustały. Reynevan otworzył jedno oko.<br>Wybawienie przyszło z najmniej spodziewanej strony. Jego dręczycieli powstrzymał groźny, suchy, nieprzyjemny głos i rozkaz chudej jak szczapa niemłodej niewiasty w czarnej sukni i białej podwice pod sztywno wykrochmalonym toczkiem. Reynevan wiedział, kto to jest. Eufemia, starsza siostra księcia Jana, wdowa po Fryderyku hrabim Oettingen, która po śmierci męża wróciła do rodzinnych Ziębic. <br>- W Europie, którą ja znam - powiedziała hrabina Eufemia - nie kopie się leżących. Nie pozwoliłby na to żaden ze znanych mi europejskich książąt, mój panie bracie.<br>- Zawinił - zaczął książę Jan. - Tedy ja...<br>- Wiem, czym