z emocji, a może było jej zimno. Ewelina otoczyła ją ramieniem. <br>- Chodź, pojedziemy do mnie - powiedziała ciepło. <br>Przy placu Narutowicza złapały taksówkę. Usiadły na tylnym siedzeniu, Ewelina cały czas obejmowała Zuzię, a ona położyła jej głowę na ramieniu i przymknęła oczy. Wyglądała na wyczerpaną. Obie nic nie mówiły. Dopiero kiedy Ewelina posadziła dziewczynkę w fotelu i dała jej herbaty, ta rozpłakała się. Ewelina nie starała się jej powstrzymywać, czuła, że to, co Zuzanna tłumiła w sobie tyle czasu, musi teraz znaleźć ujście, chociażby w łzach. Z własnego doświadczenia wiedziała, że jeżeli jeszcze może się płakać, nie jest tak do końca źle