Ezaw żeniąc się z Hetytkami. Stary ojciec widać przebaczył mu już niegodziwe szalbierstwo, gdyż czule go pożegnał i pobłogosławił na drogę.<br>Jakub udał się w daleką drogę jak ubogi pielgrzym, z torbą na plecach i z kosturem w prawicy. Musiał bowiem wymknąć się z obozu ukradkiem w nocy, gdy groźny Ezaw w najlepsze spał w swoim namiocie.<br>Całą drogę kroczył pieszo i sypiał pod gołym niebem. Pewnego dnia, gdy zapadł wieczór, położył sobie kamień pod głowę i usnął wielce zdrożony całodziennym marszem. Miał wtenczas nader dziwny sen: ujrzał drabinę, która sięgała do nieba; chodzili po niej aniołowie, a na najwyższym szczeblu