tkanki podśluzowej, 3. błony mięśniowej, 4. błony surowiczej (ryc. 77).<br>Wewnętrzna powierzchnia ściany jelita cienkiego tworzy wyniosłości dla zwiększenia 145<br><br><br><br>powierzchni wydzielniczo-chłonnej, a mianowicie: 1. fałdy okrężne, 2. kosmki jelitowe.<br>Fałdy okrężne - plicae circulares (ryc. 77, 78), są to trwałe, okrężnie biegnące uwypuklenia tkanki podśluzowej wraz z błoną śluzową. Fałdy te są najliczniejsze i najwyższe w jelicie czczym, w początkowym zaś odcinku dwunastnicy i w jelicie krętym są one niższe i występują w mniejszej liczbie.<br>Kosmki jelitowe - villi intestinales (ryc. 78, 79, 80), są to palczaste lub blaszkowate wyniosłości błony śluzowej. Występują one zarówno na fałdach okrężnych, jak też między