stanowiło pouczenie i zabawianie odbiorcy, ich nadrzędną dyrektywą estetyczną była zaś kunsztowność kompozycji narracyjnej. Siedemnastowieczny teoretyk tak pisał o barokowych romansach:<br>To, co nazywa się właściwie romansami, są to fikcje przygód miłosnych napisane prozą, w sposób kunsztowny, dla przyjemności i pouczenia czytelników.<br>Genologiczne pojmowanie terminu "historia" wprowdzone zostało do End &amp; Fin Company dla określenia szeregu autonomicznych wątków, które opowiadacz czy bohaterowie nazywają np. "historią dziewczyny kochającej kapelusz" (23), "historią zaginionego kapelusza" (34), "historią pewnej rękawiczki" (80), "historią [...] o pięknej kobiecie, która na ulicy Świętego Marca zgubiła rękawiczkę" (128). Zawsze są to historie kogoś lub czegoś, dzieje przygód, tego, co komuś czy