poruszoną stronę...<br><br>Sproszę przyjaciół. Piękną ucztę zrobię,<br>Niech aż do świtu toczy się biesiada.<br>Niech czas przetrawi kostki poruszone.<br><br><br>VII<br><br>&lt;tit&gt;WDOWIEC&lt;/&gt;<br>Klucz, co mi dałaś, jest teraz bogatszy,<br>I sierścią obrósł. Wygląda jak żywy.<br>Nie pcham go w zamek, bo spojrzę na niby<br>W dziurkę od klucza, ona też popatrzy.<br><br>Flirt ten się zaczął - niech mi Bóg przebaczy -<br>Od opuszczenia nad tobą pokrywy.<br>Możesz mi wierzyć, żem był nieszczęśliwy,<br>Lecz spojrzę w dziurkę - a ona też patrzy.<br><br>Pięknie odeszłaś! Wpierw w muślin - i w glebę...<br>I słyszę czasem, że tak wchodzisz dalej,<br>Tak jakbyś w głębi węszyła za niebem...<br><br>Nos, com