społeczne a tworzenie dobrobytu&lt;/&gt;), sugeruje on, że pewne kultury promują zaufanie lepiej niż inne i że ten właśnie czynnik pozwala firmom wychodzić w swym rozwoju poza stadium małych lub średnich interesów rodzinnych. W krajach, w których okazywanie zaufania jest zjawiskiem rzadkim, rozwój organizacji natrafia na trudności. O ile pewne uogólnienia Fukuyamy robią wrażenie zbyt daleko idących, o tyle użyteczna może być uwaga Cassona, który przestrzega kraje Europy Wschodniej przed traktowaniem: &lt;hi&gt;legalistycznych kultur Zachodu, odznaczających się niskim poziomem zaufania, jako źródła siły&lt;/&gt;.<br>Wracając znów - za Huttonem - do przykładu Japonii, zauważa się tam zupełnie inny charakter stosunków pomiędzy firmami a udziałowcami niż w