mnie już nie było,<br>patrząc, jak się wkoło mnie miłość i piękność spiętrza,<br>a w każdym kancie tej gwiazdy serce by moje biło,<br>i drżałoby każde jej ostrze, ściągając pioruny szczęścia,<br>ażby ją wicher rozkoszy rozerwał na tysiąc części...&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1&gt;&lt;tit1&gt;ZACHMURZONY HORYZONT&lt;/&gt;<br><br>Skąd ten żal, skąd niepokój w tej wiejskiej dolinie,<br>Gdzie polne róże miodem są, rumianki - mlekiem,<br>A która gorzkim smutkiem, tęsknym wichrem płynie?<br>Marzenie tu nieskładne, myśli nie dość lekkie...<br><br>Morał natury: "rośnij, walcz!" brzmi tu niejasno,<br>Życie zdaje się równie natrętne, jak krótkie,<br>A gwiazdeczki &lt;orig&gt;eglantyn&lt;/&gt; pomysłowo błahe...<br><br>Na horyzoncie chmurzy się posępne pasmo<br>Chat, mchem i słomą krytych