i wykonali wiele otworów sięgających do dna lodowca (Hess, 1904). S. Finsterwalder opracował i wykorzystał w badaniach lodowca Vernagt (1881 - 1889) fotogrametrię naziemną (tzw. stolikową), a następnie w 1912 r. zastosowano stereofotogrametrię (O. Gruber). J. Vallot w okresie 1881 - 1889 z dużą precyzją mierzył ruch poziomy i pionowy Mer de Glace i stwierdził zmiany prędkości lodowca w czasie (nazwano to później falą kinematyczną). Pojawiły się wtedy podręczniki glacjologiiA. Heima (1885), J. Tyndalla (1898) i H. Hessa (1904).<br> W pierwszych dekadach XX w. poszerzono znacznie znajomość obszarów zlodowaconych, głównie dzięki ekspedycjom polarnym (zdobycie biegunów) i zorganizowaniu II Międzynarodowego Roku Polarnego w sezonie