Domniemana droga: reakcja Habera-Weissa&lt;/&gt;<br><br>Początkowa koncepcja, świetnie (jak się przed kilkunastu laty wydawało) tłumacząca wyniki doświadczenia z rys. 1.5.1 i tysięcy innych doświadczeń zakładała, że rodnik wodorotlenowy powstaje w wyniku bezpośredniej reakcji pomiędzy anionorodnikiem ponadtlenkowym i nadtlenkiem wodoru - reakcji Habera-Weissa:<br>&lt;gap&gt;<br>Jeśli rodnik wodorotlenowy powstaje w reakcji Habera-Weissa, a jego prekursorami są anionorodnik ponadtlenkowy i nadtlenek wodoru, to zarówno dysmutaza ponadtlenkowa, jak i katalaza powinny wykazywać efekt ochronny, rozkładając substraty reakcji prowadzącej do wytworzenia ˇOH, a zmiatacze rodnika wodorotlenowego powinny chronić komórki (czy inne obiekty ulegające uszkodzeniu), działając jako alternatywne "tarcze" dla ataku tego rodnika.<br>Kres temu