odpowiedzialnym i kompetentnym; przeczytał więc, gdzie owo ptactwo mieszka, jak spędza dzień i jaka karma byłaby dla niego (ptactwa, nie ministra) najlepsza. Ujął to wszystko w multum nie znoszących sprzeciwu wykresów, z których wynikały niecierpiące zwłoki decyzje i wcielił je w czyn.<br>Wszyscy kochamy ten serdeczny i pewny siebie uśmiech Handkego. "Idziesz pogodny, blask wiecznych ogni - łagodzi twarz". O rozpaczy - było to pisane do kogoś innego i z myślą o kimś innym. Owszem, Pluton i Merkury dalej majestatycznie płyną po odwiecznych orbitach. Kiedy jednak dekrety pana ministra dotarły do lasów sosnowych, okazało się, czego nikt przedtem nie sprawdził, gdyż wyższa jest