Opowiadała to tak:<br>- Cosik tak ze mnie czasem w bruzdę wyleciało, krwi dużo i takom była potem słaba, ale Bogu dzięki poza tym tom była zdrowa całe życie i mogłam kataić (pracować).<br>Moje dziecko kochała jak własne, a poza tym Marysia była jej jedynym towarzystwem przez wszystkie te lata.<br>To Honorata wychowała moje dziecko. Inaczej być nie mogło. Początkowo byłam tym przerażona, a potem zrozumiałam, że to moje i Marysi szczęście. A wszystkie podręczniki dotyczące psychologii dziecka, książki mówiące o wychowaniu i metodach postępowania, w obliczu JEJ METOD nie miały żadnego znaczenia. Radość z tego, że się żyje, szczęście, które dają