granicą obce). Dla domysłów na ten temat najlepszą egzemplifikacją są dzieła Wiktora Hugo. Dramaturga nie tylko znakomitego, lecz i piszącego oba typy sztuk: zaczął od "niescenicznego" Cromwella, potem z uporem dochodził swych praw w teatrze, skończył zaś serią sztuk dla teatru nie przeznaczonych.<br>Pośród wielkich poetów europejskiego romantyzmu jedynie Wiktor Hugo osiągnął prawdziwe teatralne sukcesy. W ciągu lat współpracy z teatrem, od Amy Robsart (1828) do Burgrafów (1843), wprowadził na sceny Paryża dziesięć dramatów (z różnym powodzeniem), współuczestniczył w próbach, korygował aktorów, zażegnywał (i wzbudzał swymi ingerencjami) konflikty, przy żywym jego współudziale powstał i funkcjonował teatr Renaissance, długotrwałe uczucie wiązało go