szarość sukni.<br>Może idzie do Skrodzkiej - przemknęło uspokajająco <br>Dominice przez głowę.<br>Babka spojrzała na nią surowo, jakby ganiąc za absurdalne <br>posądzenie.<br>- Matki znów nie ma? - spytała-stwierdziła <br>sucho.<br>Dominiką targnął nagły, nie do opanowania gniew. I niechęć.<br>Tak, to było to. Nie szkodzi, że obiecała. Że <br>wszystko - prawie wszystko - rozumie. Ile razy będzie <br>dziś liczyć w myśli do dziesięciu?<br>"Oczywiście, że nie ma - chce odpowiedzieć. - Przecież <br>wiesz, że jej o tej porze nie ma w domu".<br>- Nie ma - mówi tylko trochę za głośno.<br>- Nie krzycz. Taki ton zostaw dla matki. No tak, jej <br>nigdy nie ma. A ty? Dlaczego jesteś taka