Jeszcze zanim I eskadra Oceanu Spokojnego została ostatecznie zablokowana w Port-Arturze, gdzie czekało ją nieuchronne zniszczenie, rząd carski postanowił wysłać na pomoc flotę bałtycką którą nazwano II Eskadrą Oceanu Spokojnego. Sformowana w dużym pośpiechu i z załogami w większości niedostatecznie wyszkolonymi, składała się ona z nowych pancerników ("Kniaź Suworow" , Imperator Aleksandr III", "Borodino" i "Orioł"), 3 starych ("Oslabia", "Sisoj Wieltkij", "Nawarin"), 6 krążowników, 7 torpedowców i 9 okrętów pomocniczych. Dowódcą eskadry został kontr- (potem wice-) admirał Rożestwienski, dywizjonem Starych pancerników dowodził kontradmirał Felkersahm, krążownikami (z których oba pancerne byty starymi "gratami") kontradmirał Enquist. Eskadra wyszła z Kronsztadtu we wrześniu 1904