zabierając poprzednio głos i przypominając personalistyczne zaszufladkowanie Berenta w podręczniku "Zarys dziejów filozofii polskiej 1815-1918" mówiłam o tej samej sprawie, pozwolę sobie i ja w dwóch zdaniach wyjaśnić, o co mi chodziło. Dla mnie pojęcie indywiduum, tak jak ono funkcjonuje u Nietzschego czy Berenta, jest pojęciem ze sfery antynomii. Indywiduum (czyli: jednostka) jest przeciwstawne jakiejś zbiorowości, jest wartością wobec niej odmienną, czasem - wrogą. Natomiast nurty personalistyczne nie interesują się w gruncie rzeczy tym przeciwstawieniem; zwłaszcza nie pojmują go jako walki, jako dramatu rozstrzygającego się między społeczeństwem a bohaterem jednostkowym. Społeczeństwa w potocznie rozumianej koncepcji personalistycznej są jak gdyby zbiorami jednostek