to także wpływ na koncepcję formy. Wyjątkowo strukturami równoważnymi do głównych struktur mszy stają się części komponowane na organy (zob. s. 169 nn). Szeligowski w Mszy łacińskiej (1932) wprowadza Toccatę, jako część wstępną, a po Sanctus umieszcza Prelude; Kaszycki w &lt;name type="tit"&gt;Missa in honorem Sancti Vincentii a Paulo&lt;/&gt; (1958) poprzedza cykl &lt;name type="tit"&gt;Intradą&lt;/&gt;; Machl tworzy &lt;name type="tit"&gt;Offertorium ­ III&lt;/&gt; część swojego Requiem (1981) na organy (zob. s. 167).<br>W rozczłonkowaniach architektonicznych głównych części cyklu kompozytorzy respektują generalnie tradycyjne, genetyczne rozczłonkowanie wynikające z budowy tekstu. Tak więc Kyrie ma przeważnie podział trzyodcinkowy, Gloria ­ często trzy ­ (&lt;foreign lang="lat"&gt;Et in terra ­ Qui tollis ­ Quoniam&lt;/&gt;) lub czteroodcinkowy (&lt;foreign lang="lat"&gt;Et in terra