wierzyć, bo inaczej nie będzie już nic.<br>Mag westchnął. Dobry nastrój prysł. Znów nachalnie pchał się przed oczy obraz sponiewieranego Nocnego Śpiewaka.<br>- Jak ci na imię? - zapytał.<br>- Srebrzanka.<br>- To od farby?<br>- Nie - uśmiechnęła się blado. - Od takiego małego kwiatka.<br>- A, tak. My nazywamy go skalną gwiazdką.<br>Srebrzanka zaczęła sznurować sandałki.<br>- Jak trafiłaś do Ogródka? - pytał dalej mag, bez szczególnego zaciekawienia. - Należysz do cechu?<br>- Nie. Wzięli mnie z ulicy. Zabawne, bo nikt nie pytał, co potrafię - zaśmiała się z przymusem. - Zmierzyli mi głowę i ręce, a potem musiałam odgadywać, co jest schowane pod odwróconymi kubkami. Nawet nie wiem, czy dobrze odgadłam. Ale