jakąś książkę. Okna były <br>otwarte i cały pokój wypełniało dzwonienie i brzęczenie <br>przejeżdżających właśnie długim sznurem wozów <br>ze stalowymi sztabami. Jan stał przy oknie ze ściereczką <br>i miotełką w ręku i uśmiechał się drwiąco. <br>Wyraz jego twarzy był tak szczególny, że zatrzymałam <br>się i patrzyłam na niego zdziwiona. I nagle Jan, ten Jan, <br>który dotychczas nie odzywał się prawie do mnie, odwrócił <br>głowę i zerkając na mnie porozumiewawczo, powiedział: <br><br><br>- Myślisz może, że te długie sztaby na wozach <br>to stal, co? <br><br>- No tak... - powiedziałam jeszcze bardziej zdziwiona. <br><br><br>Jan roześmiał się cicho i przymrużył jedno oko. <br><br><br>- Wszyscy tak myślą... - powiedział - wszyscy! <br>Ale cała