Uśmiech taki jest tu w stałym obiegu. Przy spotkaniach poza terenem hospitium albo przed wejściem do kościoła, kiedy jeden z nas drugiego przepuszcza. Nie zagada jednak nikt. Przy stole rozmowa skąpa i nigdy wspólna. Zawsze tylko z sąsiadem czy sąsiadami. Zawsze-z tymi samymi. Ot, tak jak ja z Piolantim. Jednym słowem, nastrój ciężki. Jak w domu, gdzie za ścianą ktoś jest obłożnie chory czy też kogoś przesłuchują. Na szczęście, nie wiekujemy przy stole. A poza tym istotnie ciężki jest, przynajmniej dla mnie, tylko jak siedzę przy stole <page nr=171> sam. To znaczy przy obiedzie. Bo śniadania i kolacje jem mając obok siebie księdza