z rykiem. Pan Jankowiak popatrzał za nią, starannie zamknął drzwi i zwrócił się do Jedwabińskiego, który był krępym, barczystym i niezbyt wysokim facetem o krótkich nogach i czerwonawej twarzy. Nad czarnymi kropkami oczu przecinały tę twarz grube czarne brwi.<br>- Przepraszam za najście - rzekł grzecznie pan Jankowiak. - Czy tu mieszka Aurelia Jedwabińska?<br>Ojciec Aurelii Jedwabińskiej poczerwieniał mocniej i zacisnął usta, po czym rozejrzał się po hallu, jakby widział to miejsce po raz pierwszy w życiu. Obleciał spojrzeniem ściany, okno i podłogę.<br>- Tak, tu - odpowiedział jakoś bezmyślnie i nagle zaprosił pana Jankowiaka, by usiadł. I pierwszy zajął miejsce na czarnej kanapie przy stole