wszystko musi być jak trzeba - mówiła jej zadowolona mina. Profil babci obrysowany był cienką linią światła, usta uśmiechały się leciutko.<br>Wyczuła wzrok Aurelii, odwróciła się do niej i kiwnęła głową. A potem ciepłą dłonią pogłaskała jej rękę.<br>I było to takie uczucie, jakby niespodziewanie pogłaskała nie rękę, a serce Aurelii Jedwabińskiej.<br><br>3.<br><br>Z ciężką torbą, z aparatem fotograficznym przewieszonym przez ramię, Konrad wysiadł z żółto-niebieskiego pociągu elektrycznego i - zdezorientowany - rozglądał się po nie znanym dworcu &lt;page nr=71&gt; w Pobiedziskach. Był to staroświecki budynek z długim daszkiem, zachodzącym na peron. Po przeciwnej stronie torów widniały usypane z jakiejś białej substancji pagórki i nieczynny