Do... dobrze. Odwiecznym sposobem Indian jęli się czołgać ku krawędzi wąwozu. Kajaki przydepnął szyszkę, która jak wystrzelona z procy pomknęła w dół kamienistą żłobiną.<br>- Ćśś.<br>- O Jezu, ja zaraz kichnę.<br>- Milcz, bo uduszę. Położyli się cichutko przy wielkim krzaku leszczyny, z którego spadały ciężkie krople wilgoci.<br>- Nikogo nie ma - szepnął Kajaki.<br>- Schował się za kamieniem. Widzisz tam łokieć?<br>- Aha. No i co teraz robić?<br>- Poczekamy. Leżeli nieruchomo, wpatrzeni w ogromny i spękany zwał piaskowca tarasujący w połowie płytki wąwozik wyżłobiony przez wiosenne potoki.<br>- Może zawołać chewrę?<br>- Ćśś.<br>- On nas chyba widzi?<br>- Nie, skądże. Za kamieniem coś się poruszyło, dobiegł chłopców stamtąd