zawsze na próżno, posłowie bowiem dzielili się na frakcje, zatem ta z nich, która obawiała się znaleźć w mniejszości, nie zjawiała się po prostu na obradach. Wielu emigrantów wyobrażało sobie, że zjednoczyć emigrację trzeba w sposób demokratyczny, w drodze wyborów. Już w 1832 r. powołano w ten sposób do życia Komitet Emigracji Polskiej z popularnym gen. Dwernickim na czele. Próby podobne ponawiano jeszcze wielokrotnie, zawsze z niewielkim pożytkiem. Nie wszystkim emigrantom chciało się głosować, nie wszyscy wybrańcy chcieli zasiadać razem, komitety z wyboru nie zdobyły sobie autorytetu.<br>W ciągu niewielu lat stało się jasne, że ogół emigracji żadnych dawnych autorytetów słuchać