W konsekwencji zaś, po krótkim okresie wahań i rozterek, spowodowanych głównie skrupułami natury etycznej, usilnie namawiany i obligowany przez Adama Jerzego Czartoryskiego, a być może pozostając także pod osobistym urokiem spotkanego w Puławach cara Aleksandra I, zdecydował się przejść na stronę zwycięzcy i wziąć udział w życiu publicznym świeżo ustanowionego Królestwa Kongresowego. Kiedy zrezygnował z proponowanego mu w roku 1815 stanowiska rektora Akademii Krakowskiej, powołano go w tym samym roku na referendarza Rady Stanu i członka Wydziału Oświecenia Narodowego (20maja- 27 grudnia 1815), a następnie, tymczasowo, na członka Komisji Rządowej Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (25 grudnia 1815 - 4 listopada 1816