na początku XIX wieku.<br>Wszystko to bowiem przeżywała Warszawa już w pierwszych latach Królestwa Polskiego, gdy fala kalek i bezdomnych po napoleońskich wojnach, których one naprodukowały - zalała miasta, a przede wszystkim stolicę jako miasto najbogatsze. Zabrano się wówczas do rozwiązywania tego problemu - wydawałoby się - tak skutecznie, że w 1822 roku "Kurier Warszawski" triumfalnie informował, iż w mieście, dzięki działaniom podjętym przez policję, &lt;q anachr="1882"&gt;"nie ma już żebractwa, które natarczywie wypełniało ulice"&lt;/&gt;. &lt;q anachr="1882"&gt;"Zdrowym i czerstwym&lt;/&gt; - pisano &lt;q anachr="1882"&gt;- wskazano liczne miejsca zarobku przy fabrykach i budowach, zamiejscowych wywieziono, kaleki i nędzarzy bądź skierowano do szpitali, bądź też oddano pod opiekę Towarzystwa Dobroczynności"&lt;/&gt;.<br>Entuzjazm popularnej popołudniówki