przeszłości".</> Struktura materialna gospodarki narodowej kreuje formalne oraz nieformalne grupy nacisku. One z kolei wywierają naciski na centrum uruchamiając mechanizm negocjacyjno-przetargowy w grze o zadania i środki. Tak subiektywizują się kryteria podziału. W istocie więc założenia polityki ekonomicznej nie polegają na strategii rozwoju, a na strategii nienaruszania status quo. Lata 1960-78 wskazują nikłe tempo zmian w strukturze materialnej gospodarki na ciągłym forsowaniu rozwiązań węglo-, stalo- i energochłonnych, niezmiernie kosztownych i długich cyklach inwestycyjnych. Mechanizm reprodukowania się i utrwalania struktur społeczno-organizacyjnych jest tak silny, że wszelkie próby zobiektywizowania centralnego planowania, a więc posługiwania się kryteriami ogólnospołecznymi zamiast grupowymi były