Gra z sobą i z drugim człowiekiem, gra, która zakłada zrozumienie własnych i cudzych słabości. Zrozumienie i wykorzystanie - czasem nawet perfidne. Najlepszym graczem w tej szlachetnej (najczęściej - małżeńskiej) grze, można powiedzieć - ucieleśnieniem jej ducha była w filmach Bergmana Eva Dahlbeck, a ściślej mówiąc - kreowane przez nią postaci mądrych kobiet. W Latarni Bergman wspomina, że ich realnym prototypem była bliska reżyserowi osoba, jedna z najważniejszych kobiet jego życia.<br>Lżejsza, pełna wyrozumiałości perspektywa uwodzi i rozgrzesza. Zdaje się bliższa życiu, pełna rozsądku i doświadczonej mądrości. Może nawet oskarża, negliżuje uroszczenia bezlitosnego maksymalizmu. Bliższa życiu, ale jakiemu życiu? Jasność dnia, ale właśnie dnia dzisiejszego