najmłodszego pokolenia daje w swej oskarżycielskiej mowie przeciwko Leniowi do zrozumienia, że praca po pierwsze należy w jego mniemaniu do nieprzyjemności tego świata, a po drugie, że można o niej orzec jedynie wówczas, gdy przynosi pożytek innym a nie samemu jej wykonawcy. Świadczy o tym chociażby fakt, iż umycie przez Lenia jego własnych uszu nie jest przez oskarżyciela poczytane za wykonanie określonej pracy.<br>Wysoki Sądzie! O ile szanuję niezgodne z moimi poglądy interlokutorów, o tyle nie wybaczam im niekonsekwencji.&lt;/&gt; Zważywszy zaś na wagę zagadnienia (mam na myśli ponadczasowy charakter twórczości Pana Jana) ośmielę się zwrócić uwagę na fakt, iż rzeczony oskarżyciel