i poetę" (o czym pisał Burek), ani sprawa kompetencji i kryteriów nie stały się przedmiotem debaty. Nie dlatego, że nie było chętnych. Byli. Myślę tu o krytykach z efemerycznego "pokolenia 1975" (data jak niegdyś cena - umowna, określająca przybliżony moment debiutu), o Tadeuszu Komendancie i autorach tekstów pomieszczonych choćby w antologii Licytacja i, przede wszystkim, o Stefanie Chwinie i Stanisławie Rośku, autorach książki Bez autorytetu. Młodzi, pracujący na uniwersytetach krytycy tego pokolenia przyznawali się do orientacji literaturocentrycznej, ale zbyt dużo już zjedli z wyhodowanego przez swoich nauczycieli drzewa wiadomości dobrego i złego, dostrzegali wielość propozycji opisu - inaczej wyglądał świat w aktach lektury