ptaszek jakiś samotnie i cienko poćwierkiwał. Wśród tej ciszy kondukt pogrzebowy ogromnym, ciemnym tłumem wolno wchodził w główną aleję. Ukazały się pierwsze czerwone sztandary. Za nimi dalsze. I jeszcze dalsze. Niebawem gąszcz sztandarów wyrósł ponad czarnym ludzkim mrowiem i płynął w górze bezgłośnym blaskiem czerwieni.<br>Chełmicki cofnął się pomiędzy groby. Machinalnie zdjął kapelusz. Kondukt bardzo wolno posuwał się w głąb alei. Słychać było miarowy odgłos rozlicznych kroków. Pierwsza szła orkiestra kolejarzy. Za nią delegacje robotnicze z wieńcami. Delegacje młodzieżowe. Potem sztandary. Las sztandarów. Pod ich czerwienią milczący, skupiony tłum. Twarde, spracowane twarze. Starzy. Młodzi. I wreszcie, poprzedzane przez samotnego księdza, dwie