garderobie... Michał podniósł wysoko żółtą trykotową koszulkę - takim gestem, jak podnosi górną wargę nad swoimi zwierzęcymi, nieco końskimi zębami - ukazując biały dziecinny brzuch... z jakąś przekorną płciowością dziecka. I stał tak z tym brzuchem obnażonym, nagle bezradny jak na końcu jakiejś ślepej uliczki... że trzeba było, żeby grube, chłopskie ręce Maliny schwyciły mu tę żółtą koszulkę i ściągnęły ją na spodnie, z powrotem w dół. Wielokrotnie wracałem spojrzeniem na twarz Michała, Michał wychwytywał każde takie spojrzenie i spoglądał też czujnie, czekając na uśmiech. Uśmiechałem się i odwracałem. Kiedy spotykaliśmy się sami, na przykład na korytarzu pensjonatu, nie wiedzieliśmy, co począć ze