hiszpańskie czy arabskie: traktowane są tak ahistorycznie i nieprawdziwie, że żadne starania aktorów nie mogą tego wynagrodzić. W porównaniu z nimi stosowniejsze wydają się - twierdził - tematy rzymskie; istnieje tu bowiem analogia przedmiotu, podobieństwo charakterów dawnych Rzymian i Francuzów. O ileż jednak lepsze byłyby rezultaty, gdyby czerpano tematy z własnej historii! Maniera mniej by raziła i można by bardziej zbliżyć się do prawdy.<br>Jako duży minus francuskiego teatru wymieniał, po trzecie, monotonię stylu, spowodowaną przede wszystkim przez sztywność reguł nie dopuszczających do wprowadzenia pierwiastka komicznego, który by urozmaicał tragedię. (To już wyraźny refleks dyskusji toczonych w kręgu jenajskim).<br>Po czwarte wreszcie, osobliwa