twego imienia - rzekła gorzko, a chirurgowi wydało się, że jest wobec niej ostatnim łajdakiem.<br>- Rebeko! - szepnął ckliwie.<br>Ale teraz ona odsunęła go ręką i mówiła smętnym, wciąż jeszcze obrażonym głosem:<br>- Pomimo to twoje imię wisiało cały czas nad naszą rozmową, tak samo jak wisi nad całym moim życiem.<br>Milczała zadumana.<br>- Mąż nie wychodził przez całe popołudnie z domu - opowiadała po chwili. - Siedział w gabinecie, podparłszy głowę rękami, i nic nie robił. To mnie tak martwiło, że nie masz pojęcia. Widziałam, że się męczy i że jest bardzo smutny. Zapytałam go po przyjacielsku, co mu jest. Odpowiedział, że boli go serce. Potem