uśmiecha się sadowiąc ją sobie na kolanach. Z udaną obojętnością pytałam: - Czy bardzo lubisz dzieci? - 0 tak - odpowiadał - przypominają zwierzęta.<br>Jego porównanie pocieszyło mnie na chwilę, wkrótce jednak przypomniałam sobie, że on równie mocno lubi zwierzęta, i że zapewne miał na myśli bezradność i przywiązanie dzieci przyrównując je do zwierząt.<br>Milkłam, wysuwałam ręce z jego rąk i zamykałam oczy, żeby zasklepić się w bolesnej kontemplacji. Odgadywał moją samotność i przychodził natychmiast, ciepłymi ustami wygładzał pionowe zmarszczki na moim czole, uspokajał pocałunkami bolesne drżenie moich ust.<br>&lt;page nr=96&gt; Odjeżdżał ode mnie, odjeżdżał nazajutrz. Stojąc w progu jego pokoju obserwowałam, jak wrzuca ubranie do niewielkiej