Wzruszenie obecnych. Okrzyki "Wiwat!", "Górą Polacy!"<br>A kiedy cisza powróci, Poeta zwolni rytm. Z ironią<br> Składek już zbierać nie muszą narody,<br> bo Polak powstał... Już słychać na Rynku<br> Wolność, jak stąpa...<br> w biało-czerwonym ordynku... (zatacza się)<br> A Polak...<br> dłonie wzniósłszy, będzie bliski Panu,<br> korny a mocny, jak cedry Libanu!<br>Milknie. Las rąk w stronę Poety. Powszechne uściski<br>i szlochania. Światła zaczynają gasnąć. Dochodzi ostrzenie<br>kos. Potem jakaś piosenka marszowa powstańców. I cisza.<br>Po czym rosnący rytm pruskich kroków i słowa komendy:<br>"Feuer!" Salwa. I następna. I krzyki rozbitego oddziału.<br>SCENA DZIEWIĄTA<br>Niskie światło niesamowitego poranka. Na scenę zawaloną<br>trupami Polaków