to, co w niej wyrastało organicznie z szacunku dla człowieka, da się zastąpić nową Republiką Platona? Nie. <br><br>Warszawa 1943&lt;/&gt;<br><br>&lt;tit&gt; Listy-eseje&lt;/&gt;<br><br>&lt;div sex="m" year="1942"&gt;<br><br> I [Warszawa, 22 VIII 1942]<br><br> Drogi Jerzy, <br><br> W ciągu tego trzeciego roku wojny nieraz myślałem o pisaniu nowej "spowiedzi dziecięcia wieku", jak to czynił sto lat temu z górą Musset, spowiedzi, która swoją gwałtownością i jakimś krzykiem bólu przewyższyłaby rachunki sumienia pozostawione przez tamtą romantyczną epokę. I sądzę, że nie zabrakłoby powodów do skarg i złorzeczeń na świat. Niechby czytelnik przyszłości ujrzał to i ogarnął: pierwsze moje wspomnienia z dzieciństwa, te długie szeregi wozów uchodźczych na zatłoczonych drogach, ryk gonionego