miałem, więc poszliśmy dalej. Schodząc do Brennej, Franc pośliznął się<br>parę razy. Powiedziałem mu:<br> - To mgła osiada na glinie.<br> Stąd pamiętam, że wtedy była mgła. W dolinie Brennej spotykaliśmy co<br>kilka kroków procesje różnej wielkości i długości. Wszystkie szły w<br>kierunku na Biry, śpiewając co jedna to głośniej i oryginalniej. Na<br>czele każdej kroczył najgrubszy z całej parafii i śpiewał, jak głodny<br>baran, pieśni smutne i niemelodyjne, bo kościelne. Niektóre procesje<br>posiadały własne orkiestry dęte. Było na co patrzeć. Na przykład idzie<br>taki z trąbą wielkości krowy i co pięć minut pierdnie sobie na niej, i<br>to ma być muzyka. Idzie, niesie