i przechodzących w siebie wzajemnie motywów... miał czym narastać... Można by rzec - miał pewność ekstremum. Kiedy nadchodziło crescendo - podnosiło mnie. Leżeliśmy blisko<br> &lt;page nr=188&gt;<br> głowami i wchodziliśmy w materię zwierzeń... i kontemplacji, i refleksji tych zwierzeń... obie strony zharmonizowały się - odbywała się dość osobliwa osmoza. Korzystaliśmy z tej wstępującej energii... Zaczynało świtać... Nagle przyszło mi do głowy... że to też jest rodzajem tańca... Przefiltrowanego przez inną przestrzeń... i tę zewnętrzną - przestrzeń pokoju hotelowego, i tę wewnętrzną... przez postaci zwierzeń... i wyrastających z niej pędów niewymówionych myśli... Gdyby ktoś pokazał taki taniec... wyglądałoby to dość nieprawdopodobnie... Tak, tak - tego jeszcze chyba nikt nie pokazał