rodziny wielkoksiążęcej. Otrzymywali oni wprawdzie własne udziały, gdzie mieli panować. Udziały te jednak wymierzano coraz skąpiej, aby nie mogły dostarczyć środków do ewentualnego wystąpienia przeciw wielkiemu księciu. Książęta dzielnicowi - ubodzy, stale otoczeni systemem szpiegów i stale podejrzani - kończyli zazwyczaj tragicznie. <br><br> W tych okolicznościach coraz bardziej wyrastała osoba wielkiego księcia moskiewskiego. Naśladował on w sprawowaniu władzy tatarskich "carów" i wprowadzał na swój dwór wschodni ceremoniał, kontrastujący z prostymi obyczajami dawnej Rusi. Do wywyższenia wielkiego księcia przyczyniał się i Kościół, coraz bardziej zależny od jego rozkazów. <br><br>&lt;gap reason="sampling"&gt;<br><br>Realizacja tego dalekosiężnego programu przypadła otaczającej wielkiego księcia-cara grupie rządzącej, określanej mianem bojarstwa. W skromnym, ale