do niej podobny. Ja nie. Wzięłam twarz po dziadku. Tak <br>przynajmniej mówi babka. Dziadek był brzydki. To <br>też ona... Nie płacz, Dominiko - złościła <br>się babka - bo wtedy jesteś, wypisz - wymaluj, <br>cały Karol. Brzydsza niż normalnie. Że też to dziecko <br>musiało odziedziczyć po nim urodę... - Babka wzdychała, <br>a ja przestawałam płakać. Nic nie mów! - Dominika <br>uprzedziła widoczną na twarzy Adama gwałtowną chęć <br>wykrzyczenia słów, których trafności nie była <br>pewna. - Mama mi wytłumaczyła, że babka mówiła <br>tak z... miłości. Też nie rozumiem. - Głos stracił <br>klarowność, ale nie siłę. - Że babka chciała, <br>żebym była jak tata. Kochała go. Miałam nim być <br>od stóp do głowy. Nie