szkole była kimś, więc o te stopnie musiała walczyć. Im zawdzięczała coroczne zadowolenie Heleny na widok świadectwa i własne przekonanie, że nie jest taka głupia, na jaką wygląda. To dzięki stopniom nikt w klasie nie zajmował się jej odmiennością, a jeśli nawet, to i tak traktowano ją z pewnym szacunkiem. Niejeden chciał od niej ściągnąć na klasówce albo odpisać pracę domową. Niejednemu wytłumaczyła prosto zawiłości matematycznych zadań. Bo Joanna uwielbiała matematykę. Niewiele rzeczy sprawiało jej taką przyjemność, jak przedzieranie się przez gąszcze liczb, zręczne unikanie zastawionych pułapek, zmierzanie najkrótszą drogą ku wynikowi, który dawał się jednoznacznie i precyzyjnie określić. Rozwiązywanie zadań