polskiej XVI w. nie jest historią całego piśmiennictwa epoki. Przeprowadzenie jasnego podziału między literaturą piękną a piśmiennictwem nieliterackim, fachowo-specjalistycznym nie jest zadaniem łatwym i w innych epokach. W XVI w. jest zadaniem szczególnie skomplikowanym, jako że wtedy właśnie ożywia się dwukierunkowy ruch: beletryzowaniu form użytkowych towarzyszy utylitaryzowanie form artystycznych. Niepodobna jednym zdaniem opowiedzieć, co w XVI w. jest literaturą, a co nią nie jest, można tylko to pytanie włączyć w ogólny system wartościowania, w tym wypadku wypowiadającego się poprzez postępowanie selekcyjne. Nie ma więc w tej książce specjalistycznego piśmiennictwa astronomicznego, matematycznego, medycznego, przyrodniczego czy ekonomicznego, są jednakże dzieje publicystyki społecznej