O, spojrzyj, jak ja teraz bezwolnie się trudzę,<br>Szczęściu swemu dziwaczne gromadząc przeszkody!<br>Jak swe żale uśpione o północy budzę<br>I jak idąc ku tobie, omijam ogrody!<br><br>Mógłbym duszę po kwiatach dla ciebie roztrwonić,<br>Mógłbym śmiercią oślepły znaleźć cię w gwiazd tłumie,<br>Ale szczęścia własnego nie potrafię bronić!<br>Wszak rozumiesz? Nieprawdaż?<br>Dziewczyna rozumie.<br><br>IV<br><br>I znów mówię: Gdy zazdrość w pustce mię<br> zaskoczy,<br>Śnię o innej... Nikt nie wie, czym jest jej pieszczota.<br>Ma wszystkich zmarłych dziewcząt niezbadane oczy.<br>Suknia jej - prosto z bajki - cała brzmi od złota!<br><br>Jedziem w modrej karocy. Usta ku mnie chyli.<br>Tłum wyśnionych cudaków w zachwyceniu