niespełna pięćdziesiąt kilometrów od ziemi kanadyjskiej. Po napełnieniu żołądków bizonim mięsem z wolna zaczęli przygotowywać się do ostatniego etapu swojego długiego marszu. Następnego ranka padał gęsty śnieg. Od południa nadjechało nagle galopem dwóch zwiadowców, wołając: "Żołnierze! Żołnierze!" Gorączkowo zwijano tipi, zbierając się do drogi. Kolejny zwiadowca niebawem sygnalizował z oddali: "Nieprzyjaciel tuż za mną, za chwilę atak!" Ziemia już drżała od szarży kawalerii, wspomaganej siłami przekupionych przez armię Siuksów i Czejenów. Nie tracąc głowy, Nez Percé organizowali obronę. W tym czasie wódz Józef - ze swoją dwunastoletnią córeczką Sarą - znajdował się po drugiej stronie potoku, gdzie był zajęty chwytaniem koni. Widząc, co