nią akurat koło drzwi. Chwyta za klamkę tak gwałtownie, że książka wypada jej z ręki. Plask o podłogę. Krótka chwila, w której czas zatrzymuje się i ogląda za nami z zaciekawieniem, po czym powoli schylam się i powoli podnoszę książkę. Nie patrzę na Suzanne ani ona nie patrzy na mnie. Oboje patrzymy na książkę.<br>- O - mówię - Schopenhauer. My, Polacy, nie uznajemy filozofii pesymizmu. - Czuję wdzięczność dla Vilberta i Mac Kinleya, że mi przynajmniej o tym pesymizmie powiedzieli.<br>Suzanne podnosi na mnie fiołkowe oczy i uśmiecha się.<br>- Polacy, Polacy - powtarza. - Więc pan jest rzeczywiście Polakiem. Mówiono mi o tym. - (Więc rozmawiała o