że byłoby to dla tej kobiety zadośćuczynieniezatylelatsamarytańskiej posługi. Uparty, nie dał się przekonać aż do ostatniego tchu. Przyznać jednak należy, że sprawiał wrażenie człowieka, któremu obojętne są wszelkie przyziemne sprawy. Były to jednak tylko pozory. W istocie przeżywał częste rozgoryczenia, nieobca mu też była zawiść. Po Wierzbach nad Sekwaną i Orce na ugorze, które narobiły przed wojną wiele hałasu i rozsławiły jego nazwisko, żadna już potem z książek Wiktora nie zdobyła tej popularności. A on, którego pierwsze utwory nosiły cechy uduchowionego ewangelizmu i franciszkańskiej postawy, przerodził się w kontestatora społecznego. W Polsce Ludowej początkowo zgodził się zostać członkiem Krajowej Rady Narodowej, później posłem